Al enkele dagen voel ik dat mijn lichaam wat ongecontroleerde zenuwtrekjes uit....Nu in de auto richting Maastricht voel ik me eigenlijk ineens intens rustig, vooral met die heerlijke najaarszon op mijn snoet voel ik me bijna een relaxte spinnende kat. We zijn uitgenodigd door de huismanager van het Ronald McDonald Huis Maastricht om een plekje aan de muur in het huis uit te komen zoeken voor een blijvende herinnering aan team Vive. Dit als dank voor alle inzet die team Vive afgelopen tijd geleverd heeft voor o.a. het Ronald Mc Donaldhuis in Maastricht. Wat een prachtig gebaar!
Maar ook bizar.....Het is bijna 10 jaar geleden dat we in het huis logeerden omdat Vive in het ziekenhuis voor haar leventje vocht. We zijn nooit meer terug geweest. Daar waar het allemaal begon. Daar waar we diepe dalen hebben gekend maar ook leerden om hoge pieken te ervaren in de allerkleinste dingetjes van het leven. Het simpelste dingetje, een vriendelijk gesprek, een beweging van Vive*, een dag zonder epilepsie, een glimlach, bedenk het maar......hier leerden we waar het echt om draait in het leven. Het kleine verschil maken voor jezelf, maar ook zeker voor anderen. Dat wat je normaal in je drukke bestaan nogal eens gauw vergeet of überhaupt niet bewust van bent. Totdat je afzakt tot je diepste en donkerste dal ooit.
En hier gingen wij naar terug met ons gezin en enkele Vive-teamleden. Geen wonder die ongecontroleerde zenuwtrekjes, dat onrustige gevoel. Maar hoe fijn was het om die drempel over te stappen. Het voelde weer als thuis. Allereerst de vrijwilliger die de deur opent en je hartelijk verwelkomt. Dan de huismanager.....die er 10 jaar geleden ook stond en je nu weer zo hartelijk ontvangt met een knuffel en meteen begaan is met alle mogelijke emoties die er bij ons kunnen spelen.
We lopen de huiskamer in en overhandigen onze roze gekleurde hortensia's uit eigen tuin en de tekeningen van de kinderen. Een beetje kleur en medeleven voor de huidige gasten. Dat kleine verschil wat je nu misschien voor een ander kunt maken. Het voelt als een warm thuis die prachtig grote living en sfeervolle keuken met veel daglicht. Wat hebben we hier een veilige plek dichtbij Vive* gehad. Er flitsen wat déjà vu's voorbij. Ook mijn meest dramatische moment zodra ik die betreffende eetkamertafel weer zie. Het moment dat we hoorden dat Vive* een levensverwachting van maximaal 2 jaar zou hebben......aan die bewuste eetkamertafel stortte ik compleet in, in bijzijn van mijn ouders en Jeroen. Met mijn hoofd op tafel in een volledige paniekaanval jankte ik alle opgekropte emotie en spanning uit. Tot ik na ruim 30 minuten helemaal leeg was. Daarna kon ik heel de wereld weer aan, dankzij de inspirerende woorden van mijn Jeroen. Waarom wij?...…...DAAROM WIJ! Omdat wij er voor Vive kunnen zijn, omdat wij topouders zijn en het uiterste eruit gaan halen.....voor Vive! En dat hebben we gedaan die maanden daarna. Wat enorm dankbaar zijn we voor die tijd. Vive* heeft ons geïnspireerd en dat doet ze nog steeds. En daarom willen wij dat kleine verschil maken. Maar ook die mooie momenten dat je laat in de avond, tegen de nacht in stilte vanuit het verlaten ziekenhuis in gedimd licht terug loopt naar het Ronald McDonaldhuis. Een laatste drankje of kopje thee in de keuken doet en daar je mede huisgenoten treft. Een praatje, elkaar steunen, de een heeft een top dag, de ander heeft een diepte punt. Met een woord of blik begrijp je elkaar......ondanks je elkaar nauwelijks kent. Het heeft ons vrienden voor het leven gebracht. Teamgenoten van team Vive. Dus wat brengt dit huis? Pure dankbaarheid voor al het kleins. En die dankbaarheid voel je meteen en dat geeft enorme rust.
En wat ontzettend mooi dat Vive (team Vive*) nu vereeuwigd wordt in het huis. Er is een steen gemaakt waar team Vive op staat gegraveerd. Onder het mom van een steentje bijdragen en vele stenen bouwen een huis is dit een prachtig eerbetoon. Trots en zeer dankbaar dat we hier onderdeel van uit mogen maken.
Onze kamer waar we bijna 10 jaar geleden logeerden is vrij. Ik weet nog precies welke kamer het is. We gaan een kijkje nemen. Op wat upgrades van het meubilair na is het precies zoals ik me herinnerde. Onze kinderen dartelen er wat onrustig rond, geen besef van wat Jeroen en ik hier beleefd hebben. We halen wat herinneringen op. Het kleine balkonnetje, waar ik de allereerste zonnestraaltjes kon opvangen op mijn gezicht, snakkend naar verse zuurstof en ruimte in beknellende, angstige momenten.
Enorm dankbaar dat er een Ronald McDonald Huis is, enorm dankbaar dat we zoveel mensen om ons heen hebben die ons gesteund hebben en nog steeds steunen, enorm dankbaar voor alle giften die we hebben mogen ontvangen en hopelijk alsnog ontvangen. Dankzij jullie kunnen wij zijn wie we willen zijn met Vive* in ons hart gegrift. En wel het meest dankbaar aan onze Vive*, dat zij ons deze inzichten heeft gegeven.
En wat hebben we weer ontzettend mooie evenementen op de agenda staan!
Maar ook bizar.....Het is bijna 10 jaar geleden dat we in het huis logeerden omdat Vive in het ziekenhuis voor haar leventje vocht. We zijn nooit meer terug geweest. Daar waar het allemaal begon. Daar waar we diepe dalen hebben gekend maar ook leerden om hoge pieken te ervaren in de allerkleinste dingetjes van het leven. Het simpelste dingetje, een vriendelijk gesprek, een beweging van Vive*, een dag zonder epilepsie, een glimlach, bedenk het maar......hier leerden we waar het echt om draait in het leven. Het kleine verschil maken voor jezelf, maar ook zeker voor anderen. Dat wat je normaal in je drukke bestaan nogal eens gauw vergeet of überhaupt niet bewust van bent. Totdat je afzakt tot je diepste en donkerste dal ooit.
En hier gingen wij naar terug met ons gezin en enkele Vive-teamleden. Geen wonder die ongecontroleerde zenuwtrekjes, dat onrustige gevoel. Maar hoe fijn was het om die drempel over te stappen. Het voelde weer als thuis. Allereerst de vrijwilliger die de deur opent en je hartelijk verwelkomt. Dan de huismanager.....die er 10 jaar geleden ook stond en je nu weer zo hartelijk ontvangt met een knuffel en meteen begaan is met alle mogelijke emoties die er bij ons kunnen spelen.
En wat hebben we weer ontzettend mooie evenementen op de agenda staan!
- Woensdag 30 oktober a.s. - Benefiet(s)diner bij restaurant OH30 - gedurende de avond wordt er een exquise 6-gangen walking diner geserveerd - Klik hier voor informatie
- Vrijdag 6 december a.s. - Homeride team Vive Top2000 quiz bij De Soos - Doe mee aan deze gezellige muziekquiz over de top2000 met een team van 4 of 5 personen - Klik hier voor meer informatie
Binnenkort het vervolg van mijn avontuur! Volg en deel mijn blog om een groot platform te creëren voor onze fondsenwerving voor het Ronald McDonald Kinderfonds. Interesse om te sponsoren, neem contact met ons op. Een blog vol humor, liefde, kracht en positiviteit.
Interesse in het boek Vive, Liefde - Kracht - Positiviteit? 100% van de verkoopprijs gaat naar het Ronald McDonald Kinderfonds. Meer info over of koop hier het boek van Vive
Reacties
Een reactie posten